Piše: Sead Vegara

Filmovi snimljeni po Marvelovim stripovima obično su puni živih boja, masovni specijalnim efektima koji su tu uglavnom da upotpune priču, ali i da budu sami sebi svrha, i ono što je važna karakteristika – podobni su za dječiji uzrast. Jer u biti, sve su to dječiji filmovi. Slučaj sa Marvelovim suparnikom na polju stripa, DC Comicsom, tj. u njihovim stripovsko-kinematografskim univerzumima, takav je da je DC ima mnogo “ozbiljniji“ i mračniji pristup, što opet ne znači bolji, i što su potvrdili svakom stripovskom adaptacijom do unazad sedam-osam godina. Stupidni koliko god DC-jevi filmovi za čije karaktere prava polaže filmski studio Warner Bros. (Disney ima Marvel pod svojim skutima i to mnogo govori o toj pogodnosti za dječiji uzrast) mračnjački su u svakom pogledu, crno i sve nijanse sive, od tematike do načina snimanja. Marvel to radi “laganim potezom kamere“, tipa ništa-se-ne-vidi-ali-je-sve-brzo-i-šareno, što je opet u nekoj suprotnosti kada se ovako napiše, ali mislim da znate na šta mislim; Marvelovi filmovi zgrću milione na box officeu i doprinose štancanju i štancanju nastavaka i nastavaka.

Logan: Wolverine; režija: James Mangold; uloge: Hugh Jackman, Patrick Stewart, Dafne Keen, Stephan Merchant, Boyd Holbrook; 2017.

IMDb rejting: 8.7/10

Rotten Tomatoes rejting: 93%

Sad, slučaj sa najnovijim desetim po redu filmom iz X-Men franšize, trećim sa Wolverineom (Hugh Jackman) kao centralnim likom, i definitvno za Jackmana završnim filmom u seriji koji nosi naziv Logan situacija je takva da filmski studio 20h Century Fox polaže prava na likove X-Mena, time i Logana. I to je ono što je bilo presudno kod snimanja zadnjeg dijela „Wolverinea“. Reditelj James Mangold (režirao i drugi dio u franšizi koji nosi naziv Wolverine) učinio je Logana, ugledavši se na “stripovski film“ Deadpool, još jednim stripovskim filmom sa R predikatom, doduše bez tolike količine komičnog kakav je slučaj bio sa Deadpoolom, samo sa priličnom dozom prolivene krvi i osakaćenih udova. Bukvalno od samog početka shvatate da vas očekuje film u kojem će biti krvi-do-koljena-i-limfe-do-pojasa, od samog uvoda u kojem Logan raščereči nekoliko Meksikanaca.

Godina je 2029. i mutanti su svi skoro pa izumrli. Logan, profesor Charles Xavier (Patrick Stewart) i Caliban (Stephen Merchant) jedini su preostali mutanti. Logan radi kao vozač limuzine zarađujući novac za eventualni bijeg njega, profesora Xaviera i Calibana koji skriveni žive u Meksiku. Profesor ima Alzhajmerovu bolest, koja njegove telekinetičke sposobnosti pretvara u nekontrolisano smrtonosno oružje, a Logan je ostario i polako gubi moć regeneracije jer ga admantij usađen u njega, i koji mu obezbjeđuje kandže na šakama, malo-pomalo truje i ubija. Film dobija “pogonsko gorivo“ u vidu djevojčice mutantice Laure (Dafne Keen), nastale iz tajnog vladinog eksperimenta, koju proganjaju vojne snage. Logan je više olupina od čovjeka; zarastao u bradu, konstanto pije i ima smrtnu želju, a ne nekada slavni član X-Men tima.

Mangold koji je i napisao priču, zasluge za scenarij dijeli sa još dvojicom scenarista Scottom Frankom i Michaelom Greenom, dao je poprilično mračan ton cijelom filmu. Malo se i igrao sa stripovskom ikonografijom što ćete primijetiti i to na način da pomalo ismijava cijeli koncept. Opet, kada bismo tražili sličnosti i upoređivali sa prije snimljenim filmovima, Logan je možda i najsličniji šesterostrukom oskarovcu Mad Max: Fury Road po liniji priče i količini nasilja; likovi idu od tačke A do tačke B i sve do tačke C, pri čemu iza sebe ostavljaju nagomilana mrtva tijela. A izravna posveta (i mig) western klasiku Shane je i više nego odlično sprovedena u djelo. Logan uopšte nije klasični superherojski film i onima naviknutim na standardiziranu formulu takvih filmova može se učiniti previše tmuran, ali zasigurno ne dosadan. Jer ako ćemo iskreno govoriti Logan na izvjestan način predstavlja prijeko potrebnu prekretnicu u superherojskim filmovima koja će, za nadati se, poslužiti kao izalaz iz već otrcanog šablona. Živi bili pa vidjeli.