EKSPRESIONIZAM
Umjetnički pokret 1920-ih godina nastao u Njemačkoj, u vrijeme zlatnog doba Weimarskog filma. Ekspresionizam su obilježile stilizacija, tamne sjene i dramatična chiaro-scuro rasvjeta, vizualna naracija, groteskni likovi, iskrivljeni ili ukošeni ugaoni snimci, te apstraktni setovi. Vodeći reditelji koji su koristili ove nove, nekonvencionalne, atmosferske i nadrealne dramske stilove bili su G.W. Pabst, kasnije poznat kao reditelj koji je radio sa američkom glumicom Louise Brooks na filmu Pandora's Box (1928), Paul Leni koji je režirao The Cat and the Canary (1927) i The Man Who Laughs (1928), te prvaci Universal studija F.W. Murnau i Fritz Lang. Tri najznačajnija i najuticajnija filma njemačkog ekspresionizma su:
- Robertov Wieneov nadrealni fantastični/horor film The Cabinet of Dr. Caligari (1919-20.) s glavnim glumcem Conradom Veidtom - najraniji i najutjecajniji film njemačkog ekspresionizma
- F. W. Murnauov klasični vampirski film Nosferatu, A Symphony of Horror (1922) s glumcem Maxom Schreckom u glavnoj ulozi.
- Fritz Langov Dr. Mabuse: The Gambler (1922.) i naučno-fantastični Metropolis (1927.)
NADREALISTIČKI FILM
Pristup filmu porijeklom iz predratne Španije i nadrealistima u slikarstvu u Parizu 1920-ih godina. Povezan sa dadaističkim stilskim odredbama, nadrealni film je karakterističan po jukstapozicijama, odbacivanju dramske psihologije i čestoj upotrebi šokantnih slika. Prvi nadrealni film bio je The Seashell and the Clergyman (1928), kojeg jer režirao Germaine Dulac, prema scenariju Antonina Artauda. Nadrealizam je bio prvi književni i umjetnički pokret koji je postao ozbiljno povezan s filmskom umjetnošću. Osnivanje pokreta poklapa se s nastankom filma, a nadrealisti koji su učestvovali u filmu pripadali su prvoj generaciji koja je odrasla uz film kao sastavni dio čovjekovog života.
Nadrealisti su u filmu vidjeli medij koji je poništavao granice stvarnosti. Umjetnici nadrealizma bili su zainteresirani za film kao medij izražavanja. Oni su bili prvi koji su ozbiljno shvatili sličnosti između filmske slike i snova i nesvjesnog. Željeli su da iznova definišu ljudsko shvatanje stvarnosti pokazujući da stvarnost nije ništa više od onog što se smatra stvarnim, te da realnost nije podložna granicama koje je nametnuo čovjek.
ZLATNO DOBA HOLLYWOODA
Period od 1920-ih do ranih 1960-ih u holivudskom studijskom sistemu. Ovo je period revolucije u zvuku i boji filma, te napretka 'zvučnog filma' i daljeg razvoja filmskih žanrova (gangsterski, mjuzikli, novinarski, historijsko-biografski, socio-realistični filmovi, lagane ekscentrične komedije, westerni, horori, itd.) To je bila era kraja nijemih filmova, kad mnoge zvijezde nijemog filma nisu umjele da pređu na zvučne filmove. Za vrijeme zlatnog doba Hollywooda, holivudski studiji su izdali na hilljade filmova.
Zlatno doba nedvojbeno je počelo sa premijerom filma The Jazz Singer 1927. godine, čime je okončana era nijemog filma, te povećavanjem profita filmova uvođenjem zvuka u igrane filmove. Većina holivudskih filmova strogo su se pridržavali formule – western, urnebesna komedija, mjuzikl, animirani-crtani film, biografski film – tako da su isti kreativni timovi radili zajedno na filmovima koje je snimao isti studio.
