Piše: Sead Vegara

Kada imate filmove koji su postali glavni parametri, prema kojima se ravnaju sva ostala buduća (ali i prijašnja) ostvarenja u žanru, onda morate biti vrlo oprezni u tome kako ćete pristupiti snimanju svog svojevrsnog obola (put my money where my mouth is) žanru. A kada su parametri takvi klasici poput Silance of the Lambs i Se7en, onda se zaista morate potruditi da biste dali svoj osobni pečat na tematiku, ako ne uspjeli transcendirati sami žanr, onda makar snimiti solidno ostvarenje. Nažalost, posljednji film našeg oskarovca Danisa Tanovića (No Man's Land, 2001), koji nosi naziv The Postcard Killings (Ubojice s razglednica, 2020), pokušava i malo se trudi, ali ne uspijeva u naumu da vas poput pomenutih prvijenaca žanra drži prikovane za kino-sjedište u iščekivanju finalnog razrješenja. Tanović jeste darovit reditelj kada to hoće da bude, kada radi prema sopstvenom scenariju (odličan Epizoda u životu berača željeza nagrađen na Berlinaleu), ili još kada ima tako dobar scenaristički predložak poput onoga za L' enfer (Pakao, 2005, Krzysztofa Kieslowskog i Krzysztofa Piesiewicza), ne baš omiljenom od publike, ali sa majstorskim pojedinostima satkanim i znalački režiranim.

Ubojice s razglednica; režija: Danis Tanović; uloge: Jeffrey Dean Morgan, Famke Jenssen, Cush Jumbo; 2020.

IMDb rejting: 5.7/10

Rotten Tomatoes rejting: 24%

Ubojice s razgledinca triler je o serijskim ubistvima koja se dešavaju diljem Evrope, a u koja je upleten bivši američki detektiv Jacob (Jeffrey Dean Morgan), čija je kćerka žrtva jednog od već dva počinjena ubistva. Ubistva su upriličena poput čuvenih slika i skulptura koja se mogu vidjeti u evropskim muzejima, te najavljena razglednicama poslatim novinarima u istim evropskim gradovima, sa šifriranim potpisima. Naravno, Jacob nastoji što više saznati i počinje sopstvenu istragu koja će ga provesti kroz Evropu samo da bi kako-gdje uspio dobiti odgovarajuću i zasluženu saradnju od kolega policajaca. Od samog se početka vidi da film ne funkcioniše, barem na način na koji bi trebao kada je riječ o takvom žanru.

I sama rediteljska ruka, (spretnog) Danisa Tanovića, ne može dovesti u red glumce (prvenstveno glavnog protagonistu Deana Mograna, koji će se ipak malo razigrati kako se film bude približavao svom klimaksu), a ni (po)malo iščašeni scenarij, koji su iz knjige „The Postcard Killers“ pisaca Jamesa Pattersona i Lize Marklund derivirali scenaristički trojac Andrew Stern, Ellen Furman i Tena Štivčić. Liza Marklund švedska je novinarka i spisateljica krimića, a James Patterson je američki pisac koji ima (pre)obilan portfolij (trilera, ljubića, sportskih drama), te barem jednu filmsku adaptaciju koja se može smatrati vrijednim izdankom žanra. Riječ je o filmu Kiss The Girls (1997) u režiji Garyja Fledera sa nenadmašnim Morganom Freemanom u ulozi detektiva koji istražuje serijska ubistva, tj. „serijske nestanke“ djevojaka od kojih je jedna njegova nećakinja. To je bio film koji se (do određene mjere) istakao u žanru. The Postcard Killings nije, koliko god se (malo) trudio.

Jer, kako se film razvija i kako se dešavaju ubistva, način na koji Jacob otkriva i uvezuje detalje, kako se ponašaju ostali likovi i na koncu tačno na polovini filma otkrivene ubice iz naslova, čini se i odaje utisak nejasnog i neizbrušenog scenarističkog predloška. Vjerovatno to na papiru, u originalom mediju knjige možda i ima nekog smisla, ali pretočeno u scenarij i iz njega u pokretne slike, baš-baš nema izrazitu filmsku vrijednost. Nema sumnje da je sedmi dugometražni rediteljski uradak Danisa Tanovića i njegov najslabiji, ali pred njim su nadolazeće godine u kojima može (i treba još) da pokaže svoje umijeće.