Piše: Segor Hadžagić
Nakon prilično uspješnog tv filma Noći sa Teodorom, jedna od najvećih nada francuskog nezavisnog filma Sébastien Betbeder upustio se u prilično riskantnu avanturu: snimanje filma po (treba li uopšte podsjećati?!) najizlizanijem kinematografskom klišeu – „boy meets girl“ priči, ili u slobodnom (ironičnom i pežorativnom) prevodu „srelo se dvoje mladih“. No, Betbeder ima keca u rukavu: sjajnu fotografiju (kombinacija 16 mm kamere i HD-a) te izvrsne glumce : prije svega Vincenta Macaignea u ulozi Armana i Maud Wyler kao Amelie. Na taj način i prilično predvidljiva priča ima dodatnu draž.
reditelj: Sébastien Betbeder; uloge: Vincent Macaigne, Maud Wyler, Bastien Bouillon, Audrey Bastien, Thomas Blanchard, Jean Quentin Chatelain, Philippe Crespeau, Marie-Claude Roulin; 2013.
IMDb rejting: 7/10
Tridesettrogodišnji Arman vodi poprilično prazan i nezanimljiv život. Shvata da je došao prelomni period odlučuje se za „radikalnu“ promjenu. Za početak...počinje džogirati (još jedan kliše, ali kada takvog prostodušnog luzera interpretira vrhunski glumac poput Vincenta Macaignea, ipak funkcioniše)! Jedno jutro sudara se s slučajno s Amelie i pogađate: drugi susret će ih već snažno zbližiti. Film ne bi imao da ispriča ništa više od tipične jadikovke „oh – približavaju – se – srednje – godine – a – ja – ništa – od – života – svoga – ne - uradih“ da ne postoji paralelna fabularna linija o Armanovom prijatelju Benjaminu koji je doživio moždani udar. Tokom oporavka, on se zaljubljuje u svoju fizioterapeutkinju Katju (Audrey Bastien).
Film prikazuje isprepletene priče dva para tokom dvije jeseni i tri zime i snažno nas vuče ka očekivanom happy endu, no tada će uslijediti još jedan zdravstveni problem koji će likove gurnuti dublje vlastitim strahovima i samoći.
Strukturiran kao spoj kratkih poglavlja, 2 jeseni, 3 zime ima svoje nedostatke. Prije svega, priču opterećenu opširnim monolozima i nepotrebnim dijalozima. Betbeder ima sjajnog Vincenta Macaignea koji lik Armanda gradi u vještim rasponima od zbunjenog do pomalo histeričnog i čije su geste mnogo snažnije od svih nepotrebnih svjedočanstava. I to je više nego dovoljno da vam film drži pažnju čitavih devedeset minuta.
