Pišu: Segor Hadžagić & Sead Vegara

Za Amerikance ne postoje filmovi sa titlovima. Amerikancima više odgovara da gledaju remake na engleskom jeziku makar on bio i blijeda kopija originala. U slučaju da film stiže sa neengleskog govornog područja i gotovo je pa istinska američka priča, na takav način da je reditelj snimajući imao uzore u, nećemo reći klasičnim, možda kultnim, američkim filmovima poput onih iz franšize Death Wish, veoma jasan potez je snimanje remakea. I još kad ga snima reditelj originalnog filma, mislite, ne može omanuti?! Uz svu holivudsku mašineriju, kvalitetne glumce i sve ostalo što ide uz to, remake filma Kraftidioten norveškog reditelja Hansa Pettera Molanda pod nazivom Cold Pursuit ostaje samo blijeda kopija.

Najstariji holivudski trik sastoji se u tome da staroj priči daš novo ruho.

Samo uspješni filmovi se ponovo snimaju. Nikad nisam shvatio zašto. Ne znam nijedan slučaj da je nova verzija isto onoliko dobra kao prvobitni film. Nema te formule koja bi nekome omogućila da ponovo stvori onu jedinstvenu privlačnost koja je doprinijela da neki film bude uspješan. Trebalo bi da bude obrnuto. Baš neuspjelim filmovima, onim zasnovanim na dobrom materijalu, koji su iz razloga nastalih utjecajem vremana, mjesta ili okolnosti, jednostavno nisu dobro prošli prvi put, trebalo bi pružiti i drugu šansu.

                                                                                              John Huston (“Otvorena knjiga“)

Kraftidioten Redoslijed nestanaka; režija: Hans Petter Moland; uloge: Stellan Skarsgard, Bruno Ganz, Pal Sverre Hagen, Anders Baasmo Christiansen, Jakob Oftebro, Birgitte Hjort Sorenson; 2014.

Koje god teme da se prihvati Hans Petter Moland ostaje neprikosnevni majstor filmskog zanata, koji je u stanju da dekonstruiše svaki žanr i utisne originalni autorski pečat, poput braće Coen s kojim ga kritičari često i porede. Bilo da su u pitanju historijske teme iz Drugog svjetskog rata ili Vijetnama kao u filmovima The Last Liutenant, odnosno The Beautiful Country, ili je riječ o porodičnoj drami (Aberdeen), komediji (A Somewhat Gentle Man), Moland je uvijek u stanju da doda neki svoj specifični začin, čime se svrstava u red najoriginalnijih evropskih filmskih stvaralaca u posljednje dvije decenije. Kraftidioten (In Order of Disappearance) je možda i njegovo najzrelije izdanje, budući da ovdje vješto balansira između melanholične porodične drame (kakvu bi stereotipno okarakterisali kao produkt skandinavskog mentaliteta), holivudskog trilera i crne komedije, a sve to začini morbidnom farsom… I ni u jednom trenutku se ne doima da je sve to „too much“!

U ovom filmu Moland obnavlja partnerstvo sa švedskim velikanom glume, Stellanom Skarsgardom, s kojim je surađivao i u filmu A Somewhat Gentle  Man, a rezultat je vjerovatno očekivan: jedan od najboljih filmova koji su se pojavili na svjetskim filmskim festivalima 2014. godine. Stellan Skarsgard je Nils, srednjovječni muškarac koji ima prilično nezahvalan, gotovo sizifovski posao: on je vozač grtalice koja svakodnevno čisti ceste planinskih krajeva u zabačenim dijelovima zemlje. U trenutku kada ga lokalne vlasti zbog svojih zasluga proglase Građaninom godine, on prima vijest da je njegov sin umro od predoziranja drogom. Ovaj zaplet obećava porodičnu dramu gdje likovi ne mogu da se suoče sa uzrocima sinovljeve smrti. Tako i bude, međutim Moland radnju vodi u radikalno neočekivanom smjeru. Odbijajući razloge sinovljeve smrti, Nils se upušta u potjeru za njegovim navodnim ubicama. Tipični „dobri grđanin“ pretvara se u nemilosrdnog osvetnika u gangesterskom podzemlju. Uz dobru dozu crnog humora koji sjajno oslikava razlike u mentalitetu norveške i srpske mafije (sjajni Bruno Ganz igra šefa srpske mafije), In Order of Disappearance predstavlja jednu od najluđih filmskih avantura. To je skandinavski Ponoćni osvetnik ili Prljavi Harry koji kao da su režirala braća Coen i Aki Kaurismaki zajedno!

Cold Pursuit Hladna osveta; režija: Hans Petter Moland; uloge: Liam Neeson, Emmy Rossum, Laura Dern, Tom Bateman; 2019.

Kada su prije par godina najavili američki remake norveškog filma Kraftidioten jedna stvar je bila upisana u kamenu: glavnog junaka glumit će Liam Neeson! Sama premisa, u kojoj otac shrvan od boli zbog gubitka sina, za kojeg će saznati da je bio upetljan u šverc drogom, zbog čega je i ubijen, odluči da krene u osvetničku misiju “terminirajući“ jednog za drugim osobe koje su imale udjela u sinovljevoj smrti, gotovo da je vrištala Neesonovo ime. Jer, glumac Neesonovog kalibra, posljednju deceniju, počevši od filma Taken (2008), niže uloge u filmovima u kojima (obično) ide u osvetnički pohod sam protiv svih, “štancajući“ tako filmove iz franšize Taken, i one sumnjivog kvaliteta: Unknown, Run All Night, The Commuter... U remakeu Cold Pursuit (Hladna osveta) reditelj originala Moland snima gotovo kadar po kadar isti film sa samo par izmjena u smislu nekih likova približavajući se više američkom mentalitetu.

Nels Coxman (Neeson) čovjek je koji vodi miran život vozeći grtalicu za snijeg u američkom gradiću Kehoeu smještenom podno Rocky Mountainsa. Proglašen Građaninom godine stiže ga vijest da mu je sin umro od predoziranja. Njegova žena Grace (Laura Dern) ne može s tim da se pomiri, te se sve više odaljava od Nelsa koji nakon što sazna da su mu ubili sina kreće u osvetnički pohod ulazeći sve dublje u gangstersko podzemlje. Smaknuvši nekoliko likova iz garde gangstera “Vikinga“ (Tom Bateman), Nels je učinio dovoljno da Viking pomisli kako suparnička indijanska mafija ima prste u tome. Stvari se tada zakomplikuju, a razrješenje je identično kao i u originalu. Ono što je različito u remakeu jeste udio policijskog dvojca, tačnije policajke Kim (Emmy Rossum) koja je izgleda jedina posvećena svom poslu i namjeri da provodi pravdu. To je upravno onaj dio o “približavanju američkom mentalitetu“.

Sitni detalji, poput Vikingovog forsiranja ispravne nutricionističke ishrane za svoga sina, šaroliki nadimci Vikingovih gangstera, kao i njegove opsesije u ispravljanju tuđih grešaka u izgovoru pojedinih riječi, samo su stvari zbog kojih ćete poželjeti pogledati original, jer je mnogo “izgubljeno u prevodu“.

Nekima će se remake učiniti kao dobro odrađen posao, a opet biće i onih, poput potpisnika ovih redova, kojima je remake samo blijedo-istrošena kopija originala.