Piše: Sead Vegara

Sedam je svjetskih čuda: Velika piramida u Gizi, Viseći vrtovi u Babilonu, Zeusov kip u Olimpiji, Artemidin hram u Efesu, Mauzolej u Halikarnasu, Kolos sa Rodosa i Svjetionik u Aleksandriji. Osmo svjetsko čudo je trebala biti džinovska gorila King Kong ili je barem tako najavljivano u originalnom filmu iz 1933. godine. Od tada, pa naovamo postao je pop-kulturna ikona i jedno od najpoznatijih filmskih čudovišta koje će se pojaviti u brojnim nastavcima, remakeovima (stara priča u novom ruhu) i rebootovima (pokušaj oživljavanja franšize sa ponovnom postavkom priče), ali i pisanoj i crtanoj literaturi, pa čak i u teatru.

Najnovoiji pokušaj oživljavanja legende o King Kongu na filmskom platnu je upravo film Kong: Skull Island (Kong: Otok lubanja) koji predstavlja odličan avanturistički film sa izvanrednim specijalnim efektima koji su tu u svojstvu poboljšanja priče, a ne sami sebi svrha.

Nastao kao kreacija filmadžije Meriana C. Coopera i Edgara Wallacea, King Kong je po prvi put zasjao na filmskom platnu u istoimenom crno-bijelom filmu iz 1933. u režiji samog Coopera i Ernesta B. Schoedsacka. Cooper je još kao dječak od šest godina bio fasciniran podacima o džinovskim gorilama opisivanim kao kraljevima afričke džungle koje je pročitao u jednoj knjizi. Kasnije u poodrasloj dobi kada se zaposlio u filmskoj industriji došao je na ideju da snimi avanturistički film koji bi za glavnog protagonistu imao džinovsku gorilu imena Kong. Prva stvar koju je smislio bio je sami kraj filma u kojem se Kong bori sa avionima na najvišoj mogućoj zgradi, a na što ga je inspirisao avion kojeg je vidio kako kruži oko zgrade njujorškog osiguravajućeg zavoda koja je tih godina predstavljala najviši izgrađen objekat.

Naravno, do trenutka kada je Cooper uspio pokrenuti cijeli projekat i naći finansijere izgradio se i Empire State Building na kojem će se u filmu i odigrati završni obračun između King Konga i aviona. Jedan od tada najvećih filmskih producenata u Hollywoodu David O'Selznick uzeo ga je pod svoje i obećao mu kreativnu slobodu u filmskom studiju RKO Pictures. (Današnji ekvivalent O'Selznicku najvjerovatnije bi bio Jerry Bruckheimer odgovoran za blockbustere Top Gun, trilogiju Beverly Hills Cop, serijal Pirates of the Caribbean i mnoge druge).

I laganiji tonovi

Za scenarij filma zaslužni su Ruth Rose i James Ashmore Creelman, a priča je pratila beskrupuloznog filmskog reditelja i producenta Carla Denhama (Robert Armstrong) poznatog po filmovima snimanim na egzotičnim lokacijama i sa ništa manje egzotičinim zvijerima koji angažuje siromaštvom i glađu izmorenu djevojku Ann Darrow (Fay Wray) za svoj novi film. Film koji će snimati na otoku do kojeg nije doprla civilizacija i za koji niko nikada nije ni čuo. Otok lubanja skriven je negdje na Indijskom okeanu, a domoroci koji tamo žive obožavaju džinovsku gorilu Konga kojem će žrtvovati otetu Ann. Posada broda na čelu sa prvim oficirom Jackom Driscollom (Bruce Cabot) krene u misiju spašavanja i na kraju uspiju uhvatiti Konga i dopremti ga u New York gdje će ga Denham predstaviti kao Osmo svjetsko čudo.

Ono što je bilo neviđeno do 1933. su specijalni efekti upotrebljeni za uprizorenje Konga i drugih zvijeri poput dinosaurusa sa kojima se posada susretne i Kong bori, a sve to je bilo urađeno pomoću stop-motion animacije lutaka (animator Willis O'Brien), mat paintinga i upotrebe minijatura. Iz današnje perspektive to je i dalje za svaku pohvalu, samo što danas gledati original iz 1933. i svjedočiti tadašnjoj teatralnoj glumi, jer tada takva jedina je i bila, malo se čini “drveno“. U svakom slučaju, na nastavak se čekalo samo devet mjeseci i iako je Son of Kong imao poprilično laganiji ton od svog prethodnika baš i nije bio uspješan poput originala.

Japanci preuzeli prava

Šezdesetih godina prošlog stoljeća, tačnije 1962. i 1967. japanski filmski studio Toho je u saradnji sa američkim Universal Pictures koji je od RKO-a preuzeo prava za Konga, a pod rediteljskom palicom Ishirōa Honde, napravio dva filma: King Kong vs. Godzilla i King Kong Escapes. U prvom su ga uparili sa svojim mitskim čudovištem Godzillom, i to u trećem filmu u Godzilla seriji, pokušavši da stvore svojevrsni monster universe. Film je imao ogroman box office uspjeh i iako su namjeravali da nastave sa filmovima o Godzilli i Kongu u filmskom studiju Toho nikada nisu realizovali nešto slično, osim nastavaka kaiju (čudovište) filmova o Godzilli koje su štancali na godišnjoj osnovi. Film iz 1967. godine, King Kong Escapes bio je neuspjeli pokušaj vraćanja Konga u kaiju univerzum, sa primitivnim i jeftinim specijalnim efektima (glumac u gumenom odijelu naspram minijatura i tome slično).

U 1976. filmski studio Paramount koji je sada posjedovao prava na King Konga radi moderni remake originala iz 1933. kojeg producira tada jedan od najjačih filmskih producenta Dino De Laurentiis. Film je režirao John Guillermin na osnovu scenarija Ronalda Shusetta i Stevena Pressfielda, a za kreaciju Konga su bili zaslužni Carlo Rambaldi (kasnije kreator Spielbergovog E.T.-a) i Rick Baker. Film je zaradio nekoliko nominacija za Oscara od kojih je osvojio onog za najbolje vizuelne efekte. Glavna ženska uloga, plavuše koja opčini King Konga, dodijeljena je tada nepoznatoj Jessici Lange. Priča filma se razlikovala od one iz originala po tome što je sada naftna kompanija Petrox na čelu sa Fredom Wilsonom (Charles Grodin) mislila da na tajanstvenom Otoku lubanja postoji neizmjerno blago nafte. Sve ostalo je ostalo isto sa izuzetkom nedostatka raznih čudovišta sa kojima se u originalu borio Kong (od tih scena preživjela je samo ona u kojoj se Kong bori protiv džinovske zmije). Konga dopreme u New York i on gine sada na Tornjevima blizancima (WTC-u). Ono što je bilo zanimljivo za ovu verziju jeste kao i u originalu prisutan elemenat ljepotice i zvijeri samo sada forsiran u tolikoj mjeri da u jednoj sceni lijepa Jessica izgovori repliku upućenu Kongu: „Zaboga, znaš da ovo između nas dvoje neće nikada uspjeti.“

Nastavak King Kong Lives iz 1986. također u režiji Guillermina, samo sada sa Lindom Hamilton za po Konga fatalnom plavušom, bio je totalni fijasko.

Tri Oscara, ali tehnička

Sve do 2005. i izravnog remakea filma iz 1933. godine, kojeg je za Universal snimio oskarovac Peter Jackson (trilogija Lord of the Rings), King Kong je bio u opticaju u Hollywoodu, ali nikako da ponovo zasja na filmskom platnu. Jacksonova verzija je po mnogo čemu bila (i ostala) grandiozna produkcija, raskošnih setova i specijalnih kompjuterskih efekata, ujednačenih glumačkih performansi: Naomi Watts ovoga puta je portretirala “plavušu koja vrišti“, Jack Black je bio filmski producent Carl Denham, a Adrien Brody zatajni junak Jack Driscoll. Glavnog junaka Konga je pomoću motion-capture tehnologije fantastično dočarao Andy Serkis (u biti Kongovi pokreti su pokreti glumca – Serkis – koji je na sebi imao odijelo sa senzorima pomoću kojih su kretnje prenešene u kompjuter i onda animirane). Film je zasluženo osvojio tri “tehnička“ Oscara (montaža i mix zvuka, te najbolji vizuleni efekti). Remake King Konga je za Jackosna bio projekat snova i samo ga je on i mogao iznijeti na tako veličanstven način, mada se sa ove distance, pa i tada 2005. činio previše “velikim“.

Reditelj novog filma o velikoj gorili Kong: Skull Island Jordan Vogt-Roberts, je na izvjestan način napravio poveznicu sa još jednim mitskim filmskim čudovištem – Godzillom, iako nigdje ne spomenutim pod tim imenom, ali dovoljno da se napravi nit na osnovu koje će moći da u budućnosti upare dva čudovišta u filmu. King Kong ovoga puta nije samo malo veća verzija, već gorila velika kao osrednji neboder. Kong: Skull Island predstavlja odličnu zabavu od momenta kada krene uvodna špica pa sve do trenutka kada je posve jasno da je film završen. Ono što je odličan i suptilno urađen potez jeste ubacivanje klasične jazz numere We'll Meet Again na sami kraj kojom se daje do znanja da priča nipošto nije završena.

Uparivanje dva filmska mitska čudovišta, King Konga i Godzille, desiće se pod patronatom filmskog studija Warner Bros. 29. maja 2020. godine.

Objavljeno na portalu Al Jazeera Balkans