Piše: Sead Vegara

Zlatno doba televizije počelo je nekad krajem milenija kada se na HBO-u pojavila serija Sopranosi, nastavila sa ratnim serijama Band of Brothers i Pacific, pa je onda došao The Wire, Madmen, Breaking Bad... i naposljetku ona serija o kojoj se proteklih mjesec raspredalo nadugo i naširoko; znate već koja – Game ot Thrones. Svakako, sa neminovnim prolaskom vremena i serije su postale sve više i više spektakularnije i grandioznije. Ono što je bilo rezervisano i podrazumijevalo se samo za odlazak u kino, a to je ugođaj velikog platna i surround sound sistema, te CGI vratolomija digitalnih čarobnjaka sa neviđenim specijalnim efektima uprizoravanja čudesnih bića i pojava, sada se (približno) može zamijeniti sa kućnim kinom i velikim LCD i plazma televizorima. Kinematografija je morala po peti ili šesti put (ako računamo od pojave zvuka, upotrebe kolora, pojave televizije, novih formata, navale 3D-a) da se izbori za svoje mjesto u srcima (i očima) ljudi, i konačno opet sukobi sa televizijom. Jedno je otići u kino i istinski uživati u ugođaju svojevrsnih hramova sedme umjetnosti, a drugo gledati film u vlastitom domu, ma kako sofisticiranu opremu imali. Filmovi su sve više i više “bučniji“, “šareniji“, “veći“, “duži“... sve na n-tu, i sve u cilju privlačenja publike u kina. A takav je slučaj upravo i sa filmom Godzilla: King of the Monsters (Godzilla 2: Kralj čudovišta).

Godzilla: Kralj čudovišta; režija: Michael Dougherty; uloge: Millie Boby Brown, Vera Farmiga, Ken Watanabe, Sally Hawkins, Kyle Chandler; 2019.

IMDb rejting: 6.6/10

Rotten Tomatoes rejting: 41%

Nastavak filma Godzilla iz 2014., u biti je upravo napravljen po standardnoj holivudskoj recepturi snimanja nastavaka mega uspješnica, a to znači da je akcija u prvom planu, karakterizacija likova u sporednom. I ako vam to ne smeta, ustvari, ako ste željni utrošiti dva sata svog života (i još koji minut više), na gledanje kompjuterskim efektima upriličenim bitkama „velikih gmazova“, onda je Godzilla: King of the Monsters upravo film za vas. Što bi rekli Britanci – “vaša šoljica čaja“ (your cup of tea). Istina, niti prvi film nije imao baš razvijenu priču, ili i ako je imao „jeftino je izgledala“ u usporedbi sa onim novcem utrošenim za prikazivanje Godzille. Taj film je režirao Britanac Gareth Edwards (Monsters, 2010.) i jedino što vas je moglo „zadržati“ da odgledate Edwardsovu Godzillu bila je upravo način na koji je reditelj vizualizirao priču. Opet, što bi Amerikanci rekli – “slatkiš za oko“ (eye candy).

Reditelj nastavka Michael Dougherty (Krampus, 2015.) imao je udjela i u pisanju scenarija, a samo djelo je pretrpano raznim mitskim čudovištima, troglava aždaja – King Gidorah, čudovišni vilin-konjic – Mothra, vatreno leteće čudovište – Rodan, i naravno, sama Godzillla, koja će se boriti za prevlast, ulogu alfa čudovišta i biti spasilac čovječanstva. Osim čudovišta, ljudski protagonisti filma svi od reda su površno psihološki osjenčeni, tako da i ne vrijedi spominjati ikoga iz glumačkog anasambla osim mlade glumice Millie Bobby Brown (otkriće Netflixove serije Stranger Things) koja pokazuje veliki talenat i obećaje postati velikom glumicom; ako je Hollywood “ne proguta“ kao što je znao uraditi sa nekim od mladih talenata (Macaulay Culkin, Haley Joel Osment...).

Mit o Godzilli je nastao iz straha od nuklearnog oružja koje su stvorili Amerikanci. Pred sam kraj Drugog svjetskog rata 1945. Japanci su na svojoj koži osjetili efekat atomskog oružja, a kasnije, pedesetih na Pacifiku, proživijeli su slično sa testiranjem hidrogenske bombe. Rastuća japanska paranoja i strah od nuklearnog oružja rezultirala je filmom o Godzilli u 1954., kao produktu atomske bombe, i od tada pa na ovamo mitsko čudovište će se pojaviti u preko više od 30 filmova.

Godzilla je u japanskim filmovima terorisala ili branila Japan, a Amerikanci, holivudska mašinerija za pravljenje (s)nov(c)a pokušala je prvi put još 1998. da kapitalizira na Godzilli sa istoimenim filmom majstora katastrofe Rolanda Emmericha, koji je krahirao i na box officeu i kod kritike. Za kraj, pokušajmo definisati ironiju. Produkt japanskog straha od (američkog) atomskog oružja – Godzilla u 2014. i sada u 2019. se vraća da bi spasila Amerikance.