Priredio: Sead Vegara

Alejandro Ferrnando Amenábar Cantos rođen je u Santiago de Chileu 31. marta 1972. godine od oca Čilenaca i majke Madriđanke. U Španiji živi od 1973. Njegovi su roditelji napustili Čile samo 11 dana prije nego što je Augusto Pinoche državnim udarom svrgnuo Salavadora Aljendea, te njegovo djetinjstvo nije bilo obilježeno gorkim iskustvom diktature. Amenábar je bio dobar učenik i prije nego što je stupio u univerzitetske slušaonice Fakulteta informacionih nauka Univerziteta Complutense u Madridu, gdje se upisao na odsjek za sliku i zvuk. Ljubav prema knjigama, koju su mu roditelji usadili u djetinjstvu, u mladosti se pretvorila u ljubav prema filmu i muzici. Prvi dodir sa filmom ostvario je preko videa. Što se tiče književnosti, kako je sam kazao u više navrata, uvijek je bio izrazito naklonjen naučnofantastičnim romanima.

U 16. godini Amenábar je uspio da uštedi dovoljno novca za kameru radeći kao vrtlar i fizički radnik u skladištu, odakle su ga, uzgred rečeno, otpustili jer nije bio dovoljno usredsređen na posao. Međutim, uzbuđenje zbog mogućnosti da studira kinematografiju na Fakultetu informacionih nauka naglo se ugasilo kad je budući režiser shvatio kakva je zapravo situacija u toj školi, a pogotvo kada je uočio da se vrlo malo polaže na praktični rad studenata. Njegove studije slike umnogome su iznevjerile lijepe snove kojima se Amenábar zanosio prije upisa na Univerzitet Complutense. Vremena su se promijenila. Filmska škola u kojoj su se formirali toliki režiseri iz prethodne generacije, nije u istoj mjeri bila na raspolaganju novim talentima, a Fakultet je bio zahvaćen nemilim talasom nedostatka mogućnosti i mašte koji ga je karakterisao još od osnivanja. Nije tako bilo samo na odsjeku za sliku, već i na posustalim katedrama za novinarstvo i marketing.

Pao na ispitu iz režije

Zanimljiv je paradoks da je Amenábar pao na ispitu iz režije po završetku snimanja filma Tesis. Njemu je fakultet makar poslužio da stupi u kontakt sa ostalim studentima koji su svorili neku vrstu porodičnog klana. Među njiam je režiser i scenarista Mateo Gil, njegov stalni saradnik, koji mu je također pomogao da pronađe lokaciju za snimanje prvog dugometražnog filma Tesis. Uprkos tome što se osjetio izigranim zbog stanja zatečenog na Fakultetu informacionih nauka, Amenábarovo zanimanje za film nije jenjavalo, te je počeo da režira kratkometražne fimove na videu.

Prvi od njih La cabeza snimljen je 1991. i Amenábar je, po običaju, bio čovjek za sve. Bio je zadužen za scenarij, režiju i muziku, što je ponovio i naredne godine radeći na drugom filmu na videu Himenóptero. Nakon što je kao operater, montažer i muzičar sarađivao na snimanju dva kratkometražna filma u režiji Matea Gila, Antes del beso i Soné que te mataba,  uradio je sljedeći kratkometražni film na videu pod nazivom La luna. Ponovo je snimao na 35-milimetarskoj traci i u oba slučaja bio je zadužen za scenarij i muziku. Tada je imao tek 19 godina, ali njegovi studentski radovi su bili zanimljivi da je zaslužio povjerenje reditelja i produceta Joséa Luisa Cuerdae, koji se osmjelio da producira prvi dugometražni film vrlo mladog reditelja koji nije čak ni završio fakultet.

Između 23. augusta i 27. septembra Alejandro Amenábar se našao na nadomak ostvarenja vlastitog sna, naravno, još uvijek kao nepriznati majstor svog zanata. Ipak, posjedovao je talenat za pripovijedanje pomoću  pokretnih slika, a to je Cuerda uočio u njegovim radovima na videu i u kratkometražnom ostvarenju La luna. Nagrade, koje su postale uobičajeni ukrasi u Amenábarovoj karijeri režisera krtakometražnih filmova, također su vjerno propratile njegov prvi dugometražni film; to se naročito odnosi na nagrade Goya (španski ekvivalent američkom Oscaru).

Sedam Goya za "Tesis"

Film Tesis nesumnjivo je trijumfovao na dodjeli kada je Amenábar jedva uspjevao da rukama obuhvati svih sedam stauta čuvenog slikara. Samim tim je i film dobio ogroman komercijalni podsticaj i zaslužio više međunarodnih odličja, kao i nagradu za film godine Instiuta za regulisanje prava za audio-vizuelna ostvarenja (Entidad de Gestión de Derechos Audiovisuales). Amenábarova mladost i specifične okolnosti pod kojima ga je režirao utjecale su da on sam postane adut u propagandi za svoj prvi dugometražni film. Prozvali su ga „čudom od djeteta“ što se nad njim nadvijalo kao sjenka prilikom svakoga pomena u raznim medijima. Komercijalni uspjeh ostvarenaja Tesis nije bio samo jamstvo za buduću karijeru svog tvorca, već je u znatnoj mjeri omogućilo mlađim autorima da snime svoje prve filmove.

S druge strane, Amenábar je pokazao da španski film može da bude blockbuster u samoj Španiji, oslanjajući se više na maštu nego na novčna ulaganja, skupe specijalne efekte i slično (Tesis je raspolagao sa budžetom od 120 miliona pezeta). Njegovo drugo dugometražno ostvarenje Abre los oyos (Otvori oči, prvobitnog naziva Ugovor) imalo je mnogo veći budžet (300 miliona pezeta, od kojih je 13 miliona utrošeno u reklamu i promociju). Bez obzira na to koiliko su mu pomogle pažljivo planirane propagandne kampanje, sigurno je da mu je vlastiti instinkt pripovjedača sa kamerom omogućio da se nakon filma Otvori oči snimljenog 1997. probije u Hollywoodu sa američkim remakeaom Vanilla Sky iz 2001. u produkciji Toma Cruisea i režiji Camerona Crowea, te da iste 2001. snimi i klasičnu horor priču The Others sa Nicole Kidman u glavnoj ulozi. Nakon toga 2004. snima dramu Mar adentro (Život je more) sa Javierom Bardemom, koja na dodjeli Ameirčke filmske akademije odnosi Oscara za najbolje ostvarenje sa neengleskog govornog područja, pri tome se oktivši i sa 14 Goya.

Nakon toga snima do tada najskuplji španski film (50 miliona eura) Agora premijerno prikazan 9. oktobra 2009. Posljednji put iza kamere je za sada stao 2015. režirajući triler Regression sa Ethanom Hawkeom i Emmom Watson, koji baš i nije dobro prošao kod krtike i publike. 

Zahvaljujući uspjehu filma Tesis Alejandro Amenábar, koji je za jedan kratkometražni film dobio nagradu „Luis Garsija Berlanga“, postao je perjanica grupe koju je sam Berlanga opisao kao „Izuzetne mlade ljude, čopor gladnih vukova koji je postigao ono što mi nismo: Da napravi red na biletarnicama i ponovo ugradi film u industrijsku infrastrukturu“.