Piše: Selma Delić
“Kao da je bilo nekad
i kao da je bilo tu
pod velikim svetlim suncem
pod velikim svetlim svodom...”
- Kao da je bilo nekad, Ekatarina Velika (EKV)
Dvadeset i treći septembar 2008. godine... Dan kada nas je napustila jedna od najtalentovanijih, najinteresantnijih i najrazboritijih glumica sa ovih prostora, čiji glumački performansi nikoga nisu ostavljali ravnodušnim - Sonja Savić. Glumica sa najljepšim, ali i najtužnijim očima, čiji pogled je mogao da vas hipnotiše tako lako da vam se činilo da može da pročita vaše misli. To je bio pogled Sonje Savić, i taj pogled kao da je govorio da zaista ima “još samo par godina”. I bilo je. Ali bilo je i još samo par godina za nas, govoreći o raspadu jednog društva, uništenju, tačnije nestanku jedne prekrasne tvorevine u kojoj je i sama kultura dosegla nevjerojatne visine.
Tokom tih kobnih devedesetih, uništeni su mnogi životi, ali su vrlo brzo počeli i da nestaju, lagano umirući, i oni životi koji su obilježili kulturnu scenu Jugoslavije – od Vardara pa do Triglava - uključujući i neke od članova grupe EKV, kao što su Ivan Vdović VD, Milan Mladenović, Bojan Pečar, Dušan Dejanović, i prekrasna Margita Stefanović Magi, kao i mnogi drugi umjetnici kojima je, u najvećem slučaju, presudila i tada još jedna od vodećih “civilizacijskih neuroza” (narkomanija), najčešće u obliku “zlatnog metka”. Sonja Savić je, nažalost, na takav način nas i napustila.
„Mislim o Sonji i stalno stignem do toga da, u stvari, postoje ljudi koji su toliko talentovani da se taj talenat pokaže kao zvezda padalica. Ti kada ga vidiš, on je tako blještav i brzogoreći, šokira te i iznenadi kad ta osoba tako brzo i nepotrebno nestane." - Zoran Cvijanović
Sonja je rođena u Čačku, 15. septembra, 1961. FDU (Fakultet dramskih umetnosti) u Beogradu je upisala sa 16 godina, te bila u klasi poznatoj po nazivu “klasa visokog rizika” - profesora Minje Dedića, a činili su je, između ostalih, i glumci Zoran Cvijanović, Suzana Petričević, Svetislav Bule Goncić, Branimir Brstina, Žarko Laušević. Diplomirala je 1982. godine.
„Bila je pomalo vanzemaljac i nisu je zanimale obične, trivijalne stvari, kako u životu, tako i u glumi." - Srđan Dragojević, režiser filma Mi nismo anđeli
U neke od njenih najvažnijih glumačkih ostvarenja spadaju uloge u filmovima Šećerna vodica, Davitelj protiv davitelja, Balkanski špijun, Una, Crna Marija, Mi nismo anđeli, Jug jugoistok. Za ulogu u filmu Život je lep Bore Draškovića nagrađena je Specijalnom nagradom žirija na filmskom festivalu u Veneciji, 1985.
Pored neprikosnovenog talenta, ali i umjetničke svestranosti koju glumci moraju da posjeduju, Sonja je zračila i harizmom, elokventnošću, oštroumnošću, ali i ekscentričnošću u ponašanju, kao i u razmišljanju. Mnogi to nisu shvatali, a oni koji jesu, uglavnom su odbacivali njene stavove ma koliko bili posebni, tačnije “ispred svog vremena”, a koji istim osobama, šta više, nisu “išli u prilog”.
Ljubav njenog života bio je jazz pijanist, Vlajko Lalić. Njih dvoje su se upoznali dok je Sonja bila još tinejdžerica. Svi su znali kako je ona maštala da će se za njega udati i da će mu roditi djecu. Sve se preokrenulo nakon njegove prerane smrti 1990. godine, kada se, usred oluje, utopio na jedrenju.
Jednom je prilikom Sonja izjavila sljedeće: “A verujte mi, moj ideal je zaista kratka i vesela smrt. Ne umreti u ropcu. Nije nimalo težak taj poslednji trenutak. Meni je života dovde. Imam 42 godine, nisam ostvarila familiju, nisam ostvarila nastavak loze svojoj familiji. Zbog kodeksa časti. Izgleda da je samoća cena moje slobode.“
Sonja Savić je bila umjetnica, dama, buntovnica, tragičan lik jedne davno zaboravljene drame... Sonja je, prije svega, bila čovjek - osoba sa karakterom (sa “kičmom”). I tada je znala da ljudi lako zaboravljaju vrijednosti, da lako gaze riječ, da veličaju sve izopačeno. I zato nas je i napustila... mirno i bez pozdrava.
