Piše: Selma Delić

“Lock me up and throw away the key

 He knows how to get the best out of me

 I'm no force for the world to see

Trade my whole life just to be” - One Of The Girls, The Weeknd, Jennie & Lily Rose Depp

Ako je ijedna TV serija novijeg datuma uspjela da za veoma kratko vrijeme stekne bezbroj negativnih kritika, to je onda HBO-ova serija iz 2023. The Idol. Hmm, da li su te kritike, ili barem jedan dio njih, neosnovane ili napisane “s predumišljajem”, govoreći o pronalaženju hiljadu i jedne mane u istoj seriji...

“Mentalna bolest je seksi.”

Upravo ovim riječima započinje prva epizoda serije The Idol. Na početku možemo vidjeti kako pjevačica i pop-idol mlađeg naraštaja, Jocelyn (Lily Rose Depp) snima svoj fotošuting, te oskudno odjevena i sa bolničkom narukvicom oko zgloba opsceno zavodi objektiv kamere. Neko bi na prvu pomislio da ona nije nikakva pjevačica ili zabavljačica, već jedna od “zečica” iz Playboyeve vile slavnoga Hugha Hefnera, te da se tu odvija još jedno snimanje za taj čuveni magazin. Naravno, još jedna nejasnoća, tačnije upit se javlja tokom istog, a to je: “zašto, do đavola, ona ima takvu vrstu narukvice oko zgloba, i kakve to veze ima i sa čim?” Upravo tako. I nema nikakve veze.

Još od prve epizode, koja se najviše vrti oko njenog fotošutinga, ali i oko uznemirujuće fotografije koja je iscurila u javnost noć prije, dalo se primjetiti zašto je mnogima ova serija “na prvu” već postala omražena. Odgovor (poruka) – tajno značenje - leži u sljedećem: “Muzička industrija prepuna je seksualnih robova.”

Očigledno je da su se mnogi “pronašli”, te su bili indirektno prozvani, što obično osobama ne prija – ne vole čuti istinu o sebi. Možda je na kraju sva ova fama oko serije “izrežirana”, jer opšte je poznato da je sve oko nas jedan (loše) izrežiran film. No, da se ipak vratimo na sadržaj serije, te na iznenađujuće kvalitetnu i, dalo se zamijetiti, školovanu glumu kćerke slavnog američkog glumca Johnnyja Deppa i francuske glumice, pjevačice i modela Vanessae Paradis, Lily Rose Depp. Također, dalo se primjetiti da je Lily talenat za glumu odista naslijedila od svojih roditelja, te da joj je “rasvijetljen” put ka daljem ostvarenju njenih glumačkih snova, i još joj je zagarantovan uspjeh. S druge strane, njena uloga i nije nešto zahtjevna bila, mada je bilo momenata kada Jocelyn doživljava (ponovno) blaži nervni slom, te se “bori (često) sa samom sobom”, što je Lily školski, ali izuzetno kvalitetno, za jednog početnika, uradila.

“Svi nekome odgovaramo.”, reče Jocelyn

“Kome ti odgovaraš?”, upita je Talia Hirsch, novinarka Vanity Faira

Na šta joj flegmatično, kroz dim cigarete, odgovori Jocelyn: “Bogu.”

Jocelyn je još kao tinejdžerka ušla u taj svijet muzičke industrije, za koju se odveć zna, kao i za filmsku i medijsku, da je “kontrolirana” od strane različitih, skrivenih iza kulisa, ali veoma bogatih - moćnih - “upravitelja”, koji sve konce drže u svojim rukama. Jocelyn je još jedna u nizu marioneta, koja je u ranoj fazi sazrijevanja “vraćena na fabričke postavke”, te programirana da bude još jedan produkt koji je izašao iz “babilonske utrobe”.

“Ako želiš biti zvijezda, moraš pretrpjeti bol.”

Jocelyn je okružena timom profesionalaca koji je non-stop motre i paze na nju, kao da je i dalje mala djevojčica. U seriji saznajemo da joj je nedavno umrla majka od teške bolesti, a za koju se već polako počinje ispostavljati da joj je bila i “više” od majke. Ne, nije u pitanju incest, već nešto drugo, a to je da je njena majka bila njen osobni “lutkar”, tačnije njen lični  puppet master - “handler”. Također saznajemo da je fizički i psihički bila zlostavljana od svoje majke, koja je to sve radila kako bi “izvukla najbolje iz nje”, te kako bi njen talenat za pjevanje dovela do savršenstva. Govoreći o  tom “maltretiranju” da bi se dovelo do kakvog-takvog savršenstva, s jedne strane tematika ove serije dijeli sličnosti s filmom Whiplash, dok s druge strane ima dosta podudaranja sa serijom The Clearing.

“Ovdje smo da bismo pili, plesali, zaljubili se i vodili ljubav. Svi problemi, koji su tamo vani, ne postoje unutar zidina ovog kluba. Sve zanemarite. Ovo je crkva za sve grešnike.”

Nakon jedne večeri provedene u noćnom klubu, Jocelyn kao hipnotisana, nakon samo jednog susreta, pada nemilosrdno u ruke vlasnika tog istog kluba, Tedrosa (Abel Tesfaye – a.k.a. The Weeknd) za kojeg se ispostavlja da ima zamršenu i nejasnu prošlost koju je ostavio daleko iza sebe, prije dolaska u Los Angeles, u kojem je postao “novi čovjek”. Polako, ali i pomalo stihijski, Tedros se počinje uvlačiti u sve pore Jocelynog života i on biva taj koji preuzima kontrolu nad njom i njenom karijerom. Osim što joj obećava da će joj pomoći da snimi još bolji album nego je ranije planirala, koji je nažalost obustavljen nakon njenog “pada”, on joj obećava i više od ljubavi, a to iskazuje kroz ulogu njenog ličnog gurua koji također preuzima i ulogu koju je do nedavno imala njena majka.

“A meni vjeruješ?”, upita je Tedros

“Mislim da si dovoljno veliki kreten da mi kažeš istinu.”, reče Jocelyn

Ono što se dalo primjetiti kroz seriju jeste ta izuzetno (pre)naglašena i manijski vizualizirana erotika, ali i prikaz psihopatskih sklonosti glavnog negativca, koji su bili već viđeni, odnosno s kojima  smo se i ranije susretali u filmovima poput Basic Instinct, The Last Seduction, To Die For, ili čak u filmu Femme Fatale Briana de Palme. Možda je čak najpoštenije uporediti, po pitanju istog, ovu seriju sa filmom 9½ Weeks, jer tu nije bilo nikakve femme fatale, već njene suprotnosti - homme fatale. Ono što je karakteristično kako za fatalne žene, tako i za fatalne muškarce, jeste da onaj ko im kasnije postane žrtvom, ni pri prvom – sudbonosnom – susretu ne može ni naslutiti da je već ušao u “zonu sumraka”, te da će teško moći da se otrgne iz kandži tog kobnog jastreba, koji je uvijek mene-tekel malom, bijelom, skoro pa neuhvatljivom zecu.

“Pop-muzika je poput trojanskog konja. Ljudi plešu i pjevaju s tobom i možeš reći šta god želiš. Moćna je.”

Kanadski pjevač The Weeknd osim što je glumio, radio je i muziku za ovu seriju. O njegovoj glumi, kao nekoga ko uopšte nije iz svijeta filma, dalo bi se prodiskutovati. Ali ne bismo htjeli da ga ovako rano ni hvalimo, ni kudimo, već ćemo mu dati prostora da se zaista pokaže. Sve u svemu, dalo bi se još diskutovati o ovoj seriji, te tražiti hiljadu i jednu dlaku u jajetu kako bismo je do kraja spalili na lomači, baš poput vještica iz Salema. No, ipak, mislimo da je samo stvar ličnog ukusa, odnosno da sve leži u onoj čuvenoj: “ljepota je u oku posmatrača”. Ako je stvar pretjeranog prikazivanja erotičnih scena, ili prenaglašene mizoginije sa daškom (trans)seksualnog šovinizma, onda bismo trebali kuditi svaki film ili seriju koja prikazuje našu stvarnost, te samim tim daje stvarima njihov pravi naziv. Ne budimo stidni! A, ako neko ne voli da vidi svoj odraz u ogledalu, neka barem ne komentariše to što vidi. Ionako, na kraju, kad se smrkne, svi smo mi u svojoj ljudskoj biti isti.