Piše: Duško Dimitrovski
Malo je koji naš reditelj, pa i umjetnik uopšte, doživio tužnu sudbinu kao on. Naime, Hajrudin Krvavac, popularni "Šiba" u jednom relativno kratkom životu bio je i na vrhuncu karijere, ali i u najtežim životnim uslovima, kao na samom kraju života u opkoljenom Sarajevu... On takav kraj nikako nije zaslužio. Rođen 22.decembra 1926. godine u njemu najdražem gradu – Sarajevu, kome je ostao vjeran do kraja života i kome je posvetio jednu od vrsnih ratnih filmskih balada – Valter brani Sarajevo. Kako je kao dijete bio mršav nazvali su ga Šiba i taj je nadimak nosio cijeli život. Kao napredan omladinac tokom Drugog svjetskog rata djeluje u partizanskom pokretu kao ilegalac pa tako i lično upoznaje Valtera, koji je bio, a zahvaljujući i Krvavčevom filmu Valter brani Sarajevo i ostao simbol ilegalnog djelovanja u borbi za slobodu svog naroda uopšte.
Po završetku Novinarsko – diplomatske akademije u Beogradu, tada "po zadatku" počinje da radi na filmu. Oni koji su ga poslali na taj zadatak nisu mogli ni slutiti koliko su dobru stvar napravili, jer se Hajrudin Krvavac kao nadasve profesionalni, ali i kreativni sineasta snalazio, kao "riba u vodi". Nakon brojnih kratkometražnih i dokumentarnih filmova, režira i epizodu Otac u omnibusu Vrtlog 1964. godine i po meni to je i njegov kreativno najzaokruženiji film. Nezaboravna je sekvenca u Vrtlogu kad neprijateljski oficir postavlja pred oca stravičnu dilemu, kao u antičkoj tragediji da kaže kojeg sina da mu ostave u životu, a kojeg da streljaju. Usljedili su akcioni filmovi na temu Drugog svjetskog rata na tlu nekadašnje Jugoslavije: Diverzanti 1967. godine, Most 1969. godine, Valter brani Sarajevo 1972-'73. godine i Partizanska eskadrila 1976. godine, za koja je dobio brojna priznanja, a njemu najdraže priznanje je bilo da je film Valter brani Sarajevo nakon dobrog prijema u zemlji, bio dugo vremena najgledaniji film u jednoj od najmnogoljudnijih zemalja svijeta – Kini.
Za Krvavca u formalnom smislu vrijedi odrednica, koja je karakteristična bila i za holivudskog veterana jednog od najboljih reditelja akcionih filmova u svijetu Roberta Aldricha, koji je kroz akciju prikazivao i psihologiju glavnih junaka i to naročito u filmu The Dirty Dozen. Ratnom žanru će ostati vjeran cijeli život iako je najavljivao da će konačno snimiti i jedan film sa savremenom tematikom. I šta bi on drugo mogao, do snimiti akcioni triler. Nažalost, stravična bosanskohercegovačka ratna kataklizma ga je spriječila u tome. Ipak, ona ga nije mogla spriječiti da ostane patriota, koji i kao najteže oboljeo ne želi da napusti svoj rodni opkoljeni grad.
Sigurno, da i u najstrašnijim snovima nije naslućivao takvu sudbinu, on koji je čitav život živio i radio za slobodu iako to danas nepopularno može zvučati – "bratstvo i jedinstvo" naših naroda. Krvavčevi filmovi su snimani u produkciji "Bosnafilma" iz Sarajeva, a u njima su glavne uloge imali tada jugoslovneski najpopularniji glumci, poput Bate Živojinovića i Ljubiše Samardžića iz Beograda i Borisa Dvornika i Slobodana Dimitrijevića iz Zagreba, dok je muziku za njegove filmove komponovao najpoznatiji kompozitor filmske muzike u Jugoslaviji – Bojan Adamič iz Ljubljane. I tako, publika je voljela Krvavčeve filmove, iako ih je tadašnja kritika suviše oštro ocjenjivala, a oni su sa svojim evidentnim kvalitetima, evo, nadživili i svoga autora i njegovo vrijeme. I ko može zaboraviti onu upečatljivu sekvnecu, u kojoj njemački okupacioni oficir kaže "Das ist Waler“ ili iz filma Most stravičnu smrt mladog partizana Bambina i muzički lajtmotiv "Bella ciao". Nama koji smo ga znali, je velika čast da smo ga mogli upoznati ne samo kao vrsnog reditelja, nego i kao izuzetno dobrog čovjeka, punog humora – našeg Šibu.
