Piše: Sead Vegara
Biografski muzički filmovi su postali žanr za sebe. Tako da nas gotovo svake godine u kinima dočeka po jedan, nerijetko i dva naslova. Prošle godine tu su bila dva biopica o dva Boba, Marleyju i Dylanu, dok nas je krajem ove godine u kinima obradovao biografski muzički film o velikom Bruceu The Bossu Springsteenu pod nazivom Springsteen: Deliver Me from Nowhere (Springsteen: Izbavi me iz ništavila, 2025). Kao što je bio slučaj sa navedena dva naslova, autorska filmska ekipa je odabrala (presudne) periode u životu muzičara, te ih uobličila u filmsku priču. U prvom slučaju o Bobu Marleyju riječ je o stvaranju albuma “Exodus“, a o Bobu Dylanu prelazak sa akustičnih instrumenata na električne, tj. akustične gitare na električnu.
Springsteen: Izbavi me iz ništavila; režija: Scott Cooper; uloge: Jeremy Allen White, Jeremy Strong, Stephen Graham, Paul Walter Hauser, Odessa Young; 2025.
IMDb rejting: 6.9/10
Rotten Tomatoes rejting: 59%
I bila je riječ o adaptaciji biografskih knjiga. Takav je slučaj i sa biopicom o Springsteenu. Knjiga “Deliver Me from Nowhere“ iz 2023. autora Warrena Zanesa poslužila je kao predložak reditelju i scenaristi Scottu Cooperu za priču o muzičarevom mračnom periodu u životu iz kojeg je crpio snagu za nesvakidašnje i nevjerovatno ostvarenje. Album “Nebraska“ iz 1982. snimljen u “kućnoj radinosti“ na poluprofesionalnoj opremi, sa akustičnom gitarom, usnom harmonikom i ogoljelim vokalom. Springsteen (Jeremy Allen White) je inspirisan filmom Badlands (Pustara, 1973) Terrencea Malicka i stvarnim događajima koje je istražio prenio osjećaje na papir u vidu stihova, skladajući pri tome jednostavnu, ali ipak proganjajuću muziku stvarajući podlogu za svoju fragilnu psihu i oslikavajući djetinjstvo sa nasilnim ocem Douglasom (Stephen Graham) i zaštitnički nastrojenom majkom Adelom (Gaby Hoffmann).
Kao i za svaki biografski film i ovdje će biti podijeljenih mišljenja. Neko će reći da se ne treba shvaćati previše ozbiljno, drugi da treba, a treći da je više fikcija od istine. Najbolji mogući odgovor ponudio je pokojni filmski kritičar Roger Ebert govoreći da je tražiti istinu o čovjeku iz filma o njegovom životu isto kao i raspitivati se o njemu kod njegove bake. Objasnio je to Ebert na način da većina biopica, kao i većina baka, u čovjeku vide samo dobro, demoniziraju njegove neprijatelje, prelaze tiho preko njegovih indiskretnih romansi i u dramatizaciji njegovih pobjeda pojednostavljuju ih dodjeljujući najbolje uloge najinteresantnijim likovima.
U slučaju biografskog filma o The Bossu upravo tako se postavlja reditelj Cooper učinivši sve što treba da predstavi svog junaka tako da posveti pažnju prema svim mogućim sitnicama koje su ga učinile takvim kakav je. Veza sa djevojkom Faye (Odessa Young), samohranom majkom male djevojčice i bježanje od iste, odnos sa producentom Jonom (Jeremy Strong) koji je u potpunosti na njegovoj strani i zauzima se za njega kod glavešina u muzičkoj kompaniji CBS, ostajući pri tome doslijedan i autoritativan. The Boss je “psihički izgorio“ i snimio “Nebrasku“, a Jon je poštujući njegov muzički integritet uspio da napravi presedan u industriji; promocija bez promocije albuma, bez novinara i intervjua, bez turneje i bez Springsteenovog lika na omotu albuma. Svakako film vrijedan pažnje.
Objavljeno u bh. nezavisnom dnevniku Oslobođenje
